شهر منه من

شهر منه من  ، در فاصله 35 کیلومتری از مرکز ازمیر، از شرق و شمال غرب آن با کوه های

دومانلی و جنوب و جنوب شرق آن با کوه های یامانلار احاطه شده است. تاسیس این

منطقه مربوط به پیش از میلاد مسیح بوده و به سفالگری معروف می باشد.

در زیر برای شما به برشماری ویژگی ها و مکان های دیدنی شهر منه من ، می پردازیم:

 

• کاروانسرای سنگی (تاشهان)

 

کاروانسرای سنگی (تاشهان)، واقع در شهر منه من ، که یکی از مهمترین میراث تاریخی این شهر

می باشد، با بزازستان واقع در روبروی خود، مسجد محکمه و حمام، همگی باهم مجموعه ای

را تشکیل می دهند. کاروان هایی که از مانیسا به اینجا می آمدند، به دلیل قرار داشتن این مکان

در موقعیت مرکزی ازمیرو و فوچا، به عنوان محل اقامت و یک مکان مهم تجاری در تاریخ به شمار می رفته.

با این وجود که تاریخ دقیق ساخت این مجموعه مشخص نمی باشد، اما با در نظر گرفتن «مقبره شیخ کامل»

که در ساخت این مجموعه مسئول بوده (در سال های 1600)، تخمین زده می شود ساخت آن مربوط به

دوره احمد اول (1617-1603)، یا عثمان جوان (1622-1618)، باشد. در طبقه فوقانی این بنا 24 اتاق و در

طبقانی پایین نیز بخش هایی که به عنوان انبار-اصطبل وجود داشته اند؛ این مجموعه یکی از نخستین

نمونه های مربوط به کاروانسراهای داخل شهر می باشد که پس از رونق تجارت، ساخته شده است.

 

• تِمنوس ( قلعه گورِجه)

 

تنموس که محل تولد سخنور معروف هِرماگوراس یونانی است، بین مرز روستاهای حسن لر و گورجه

واقع شده است. امروزه از این این قلعه که در زمان رومیان زلزله مهیبی در آن رخ داده، تنها بقایایی کمی از آن بجا مانده است.

 

• خانه کشیش

 

خانه کشیش یکی از خانه های قدیمی و نادر موجود در منه من می باشد که توانسته تا به امروز حفظ و

همچنین اولین شعبه نظامی در منطقه به شمار می رود (1903). این ساختمان تاریخی که در محله جامع

کبیر واقع شده، به عنوان یک خانه به سبک ترک با حفظ تمامی ویژگی هایی آن، مورد استفاده قرار می گیرد.

 

• شهر باستانی پاناز تپه

 

پاناز تپه که یکی از قدیمی ترین مراکز مسکونی باستانی منطقه اژه در شهر منه من  ، می باشد، در مرزهای داخلی روستای

مال تپه قرار دارد. پس از نخستین حفاری های صورت گرفته در منطقه، بقایای مربوط به شهر تمدن میکِن،

بندر و گورستان کشف شده است. همه تحقیقات انجام شده تا به امروز بیانگر آن است که محوطه اصلی

سکونت پاناز تپه، مربوط به 3000-2000 سال پیش از میلاد که در قالب یک جزیره، تپه را همانند کمان محاصره کرده است.

لایه های موجود در این این منطقه مسکونی که با کاهش سطح آب دریا تبدیل به خشکی شده و سطح آن

کاملا با آبرفت های «رود گدیز» پوشیده شده، عبارتنداز: بقایای مربوط به یک روستای مربوط به گذشته

نزدیک، دوره بیزانس، عصر برنز اولیه، برنز میانی و برنز باستان.

 

• لاریسّا

 

لاریسا که تخمین زده می شود از دوره نوسنگی باقی مانده باشد، یک منطقه مسکونی گسترش یافته

در شمال بخش مِنه من و قسمت بالای کوه واقع در محله بورونجوک در 2 کیلومتری رود گِدیز است. حفاری های

صورت گرفته نشان می دهد این شهر پیش از دوره بیزانس تاسیس و در قرن 8 ق.م تحت سلطنت بیزانس درآمده است.

بخش اعظم جاده سنگیِ 1 کیلومتری به طرف تپه در شهر لاریسا که با خاک و صخره پوشیده شده،

در بسیاری از بخش های آن مخزن های آب و راهروها وجود دارد که ارزش دیدن دارند.

 

• کلیسای آگیوس کُنستانتینوس

 

کلیسای آگیوس کنستانتسنوس که پیش از جنگ کورتولوش، مورد استفاده رومیان مسیحی منه من بوده،

امروزه نیز هنوز پابرجاست. این ساختمان تاریخی که در محله جامع کبیر قرار دارد، بازسازی و در تاریخ 10

مه 2015 با مشارکت اسقف رومی بارتولومِئوس پس از 93 سال میزبان یک مراسم دینی شده است.

 

• مقبره موهورلو سلطان (کیزوِلی)

 

مقبره موهورلو سلطان واقع در کنار ساختمان بخشداری که با نام های: هالک کیز وِلی و کادین تربه، نیز

شناخته می شود، برطبق روایات متعلق به ولی کیز از خاندان کیرک ها می باشد. به دلیل مفقود شدن

کتیبه واقع در رویِ در آن، اطلاعاعت مربوط به ساختش در دست نیست و حدس زده می شود قدمت آن 500 ساله باشد.

 

• مقبره قاسم پاشا

 

این مقبره در محله قاسم پاشا و کوچه توربه که امروزه نیز بازسازی شده، در جنوب شرق مسجد قاسم پاشا

واقع می باشد. آنچه از بقایای این سازه مشخص می شود، این است که مقبره نخست چسبیده به مسجد

ساخته شده است؛ طبق کتیبه موجود روی درب ورودی که چندان هم خوانا نیست،

گمان می رود ساخت آن مربوط به سال 1406 باشد.

 

• مسجد محکمه

 

این مسجد بین مردم با نام های: مسجد محمد پاشا و مسجد چیویلی، نیز خوانده می شود.

اطلاعات اولیه در مورد این مسجد حاکی از آن است که در قرن 17 ام از سوی اولیا چلبی که

برای دیدن این شهر آمده، ساخته شده است. در کتیبه موجود روی ورودی هایی که به ترتیب

به سمت غرب و جنوب شرق حیات باز می شود، تاریخ های 1275/1858-1959 و 1324/1906 نوشته شده است.

 

• مسجد گازِز

 

طبق کتیبه ای که روی درب ورودی این مسجد واقع در محله آهی هیدیر که اولیا چلبی از آن با

نام مسجد گازّاز سخن می گوید، تاریخ ساخت مربوط به 983/1575-1576، می باشد.

 

• کلیسای ارمنی

 

کلیسای ارمنی که در محله اسدپاشا قرار دارد، نماد های مربوط به یک دوران خاص را هنوز هم با

خود به همراه دارد. این کلیسا پس از فعالیت بین سال های 1922-1908، برای مدتی به

عنوان انبار نظامی به کار رفته است. این محل امروزه برای عبادت بسته می باشد.

 

• مسجد چینارلی

 

این مسجد که به نظر می رسد نامش را از درخت چنار موجود در حیاطش گرفته، در محله تولبَنتلی

قرار دارد. تاریخ دقیق ساخت آن معلوم نیست اما از تاریخ 1275/1859-1858، که روی کتیبه واقع در

بالای چشمه در حیاط، دلیل داشتن ویژگی های مشترک بین چشمه با مسجد، می توان چنین

برداشت کرد که تاریخ ساخت آن با ساخت چشمه یکی است.

 

• مسجد جزایرلی (چَرکِز)

 

مسجد جزایرلی که در محله قاسم پاشا قرار دارد، در بین مردم به نام «مسجد چَرکِز» شناخته می شود.

تاریخ دقیق ساخت آن معلوم نیست اما در کتیبه واقع در محل وضو، تاریخ بازسازی مسجد 1152/1740-1730

مشخص شده است. در کتیبه مربوط به یک چشمه که در بیرون واقع شده، آمده که «محمود هوجای جزایرلی»

در تاریخ 1156/1743 چشمه را ساخته است.

 

• سفالگری در منه من ازمیر

 

منطقه ای که در عصر باستانی تحت عنوان آیئولیس خوانده می شد، از نظر خاک و به ویژه خاک رس سفالگری،

بسیار غنی و پر برکت می باشد. در منطقه اژه پس از ماهیگیری و شراب سازی که از عصر باستان انجام می شده،

مهم ترین عامل در توسعه ساخت «کوزه آمفور» می باشد. آمفورای عهد باستان امروزه به گونه جدیدی شکل داده شده است.

سفالگری که دارای پیشینه دیرینه ای است، امروزه از سوی هنرمندان انگشت شمار زنده نگه داشت می شود.

هرچند در طول زمان تکنیک ساخت و موارد کاربرد آن تغییر پیدا کرده،

اما این هنر برای منه من هنوز هم به اندازه گذشته ارزشمند می باشد.